بچه ھا لال شوید ، بی ادب ھا ساکت » سخت آشفته و غمگین بودم ، به خودم می گفتم : « بچه ھا تنبل و بداخلاقند ، دست کم می گیرند درس و مشق خود را » 
« باید امروز یکی را بزنم ، اخم کنم و نخندم اصلاً تا بترسند و حسابی ، ھمه از من ببرند 

خط کشی آوردم ، در ھوا چرخاندم ، چشم ھا در پی چوب تنبیه ھر طرف می غلطید . 
« مشق ھا را بگذارید جلو ، زود معطل نکنید » 
اولی کامل بود ، خوب ، دومی بدخط بود ، بر سرش داد زدم ، سومی می لرزید ، خوب گیر آوردم 
صید در دام افتاد و به چنگ آمد زود دفتر مشقِ حسن گم شده بود . 

ھمچنان می لرزید . « تو کجایی بچه ؟ بله آقا این جا » این طرف ، آن طرف نیمکتش را می گشت 
« به خدا دفتر من گم شده آقا ھمه شاھد ھستند ، ما نوشتیم آقا » ، « پاک تنبل شده ای بچه بد » 
« بازکن دستت را ، خط کشم بالا رفت ، خواستم برکف دستش بزنم ، او تقلا می کرد ، چوب پایین آمد » 
ناله سختی کرد ، چون نگاھش کردم ، گوشه صورت او قرمز بود ، 
ھق ھقی کرد و سپس ساکت شد ، ھمچنان می گریید . 
مثل شمعی آرام ، بی خروش و ناله 

ناگهان «حمدلله» در کنارم خم شد---- زیر یک میز کناردیوار، دفتری پیدا کرد 
گفت : آقا اینھاش ، دفتر مشق حسن ، چون نگاھی کردم خوش خط و عالی بود . 
غرق در شرم و خجالت گشتم ، جای آن چوب ستم بر دلم آتش می زد . 
سرخی گونه ی او به کبودی گروید . 

صبح فردا دیدم که حسن با پدرش ، با یکی مرد دگر 
سوی من می آیند ، خجل و شرمزده ، دل نگران 
منتظر ماندم من تا که حرفی بزنند ، شکوه ای یا گله ای 
یا که دعوا شاید ، سخت در اندیشه آن ھا بودم 

پدرش بعدِ سلام ، گفت: لطفی بکنید و حسن را بسپارید به ما » 
گفتمش 
« چی شده آقا رحمان » : گفت : این خنگ خدا وقتی از مدرسه برمی گشته ، به زمین افتاده ،بچه سر به ھوا ، یا که دعوا کرده ، قصه ای ساخته است ، زیر ابرو و کنار چشمش متورم شده ! 
درد سختی دارد ، می بریمش دکتر با اجازه آقا 

چشمم افتاد به چشم کودک ، غرق اندوه و تأثر گشتم « من شرمنده معلم بودم » ، 
لیک این کودک خُرد و کوچک ، این چنین درس بزرگی می داد . 
بی کتاب و دفتر ، من چه کوچک بودم ، او چه اندزه بزرگ ، به پدر نیز نگفت 
آن چه من از سر خشم برسرش آوردم . 

عیب کار از خود من بود و نمی دانستم ، من از آن روز«معلم» شده ام 
بعد از آن ھم دیگر در کلاس درسم ، نه کسی بداخلاق ، نه یکی تنبل بود 
ھمه ساکت بودند ، تا حدود امکان درس ھم می خواندند . 

او به من یاد آورد ، این کلام از مولا ع 
که ھنگامه ی خشم ، 
نه به فکر تصمیمی ، نه به لب دستوری ، نه کنم تنبیھی ، یا چرا اصلاً من عصبانی باشم ؟ 
با محبت شاید ، گرھی بگشاییم ، با خشونت ھرگز ! 

قال علی ع 
شده الغضب تغیرالمنطق و تقطع ماده الحجه و تفرق الفھم 
خشم شدید ، چگونگی گفتار را تغییر می دھد ، اساس استدلال را به ھم می ریزد ، تمرکز فکر را ازمیان می برد و فھم آدمی را پراکنده می سازد . 
ادامه …