برگردان: علیرضا طالب زاده

صدای اعتراض معلمان به وضعیت نامناسب معیشتی خود به علت تورم بالا و متناسب نبودن افزایش حقوقشان با تورم بیرون از مرزهای ایران هم شنیده شد. این هفته پایگاه خبری-تحلیلی المانیتور با چاپ تصویری بزرگ از یکی از تجمعات اعتراضی معلمان مربوط به اردیبهشت 1386 در تهران در گزارشی تحت عنوان «اعتراض معلمان به بودجه روحانی» به این موضوع پرداخته است. برگردان این گزارش را در زیر می خوانید:

خبرگزاری کار ایران «ایلنا» در 2 بهمن گزارش داد که صدها معلم در اعتراض به وضع معیشتی خود، بودجه سال آینده آموزش و پرورش و خدمات ضعیف بیمه طلایی در مقابل اداره آموزش وپرورش در شهرهای شاهرود و مریوان تجمع کردند.
ویدیویی که در شبکه های اجتماعی به اشتراک گذاشته شد تجمع صدها معلم در شهر مریوان را نشان می دهد. نماینده این گروه بیانیه ای را قرائت می کند که در آن عدم تبعیض در پرداخت حقوق به تمامی کارمندان دولت، برابری دستمزد زنان و مردان و فراهم آوردن فضایی مناسب و امن برای معلمان درخواست شده است.
قبل از این تجمعات و تحصن ها 6000 معلم در طوماری به علی لاریجانی رییس مجلس نارضایتی خود را از شرایط کاریشان ابراز کردند. در این طومار خطاب به رییس مجلس آمده است: «بیشتر معلمان در تامین نیازهای اولیه خود درمانده اند و زیر خط فقر زندگی می کنند. به منزلت معلمان در جامعه آسیب رسیده است و انگیزه های شغلی خود را از دست داده اند.»
چند روز قبل از این تحصن محمدباقر نوبخت سخنگوی دولت افزایش بودجه اختصاص یافته به آموزش و پرورش را از 58/5 پنج و پنجاه و هشت صدم میلیارد دلار به 67/6 شش و شصت و هفت صدم میلیارد دلار اعلام کرد. نوبخت گفت: «با این بودجه جدید حقوق معلمان تا 14 درصد افزایش خواهد یافت.» علیرغم این، منتقدان می گویند که این افرایش حقوق فقط گامی به عقب برای معلمان محسوب می شود.
شیرزاد عبدالهی تحلیلگر آموزش و پرورش که ساکن تهران است به المانیتور گفت: امسال نرخ تورم حداقل 25 درصد بوده است و اگر افزایش حقوق را با نرخ تورم مقایسه کنیم در این صورت نسبت به پارسال قدرت خرید معلمان تا 11 درصد کاهش خواهد یافت.
در سال 1393 حداقل حقوق معلمان 600000 تومان بود که تقریبا معادل 175 دلار در ماه می شود. انتظار می رود این رقم به 680000 تومان معادل 200 دلار در سال 1394 برسد. به گفته علی اصغر فانی وزیر آموزش و پرورش 105000 مدرسه ایران حدود یک میلیون معلم و سایر پرسنل را به کار می گیرند. وزارت آموزش و پرورش 5/98 نود و هشت و نیم درصد از بودجه اش را به معلمان و حقوق کارکنان اختصاص می دهد. در طول سال 1393 این وزارتحانه همواره با کسری بودجه ای معادل 47/1 یک و چهل و هفت صدم میلیادر دلار یا 26 درصد مواجه بود.
در 8 بهمن، یک هفته بعد از اعتراضات، شورای مرکزی تشکل های صنفی فرهنگیان در بیانیه ای اعلام کرد که افزایش بودجه بهبودی در وضعیت مالی و معیشتی معلمان بوجود نخواهد آورد. در این بیانیه آورده شده است: «نگاهی واقعگرایانه به بودجه سال آینده به خوبی نشان می دهد که ما در پاداش بازنشستگی، هزینه های مدارس، هزینه های رفاهی و حتی در بخش حقوق و حق التدریس معلمان دچار مشکلات جدی خواهیم شد.»
یک عضو فعال کانون که در اعتراض شاهرود شرکت داشت به شرط فاش نشدن اسمش به المانیتور گفت: «یک چیز را به قطع و یقین می توان گقت و آن این است که این وضعیت دیگر قابل تحمل نیست، روحانی به جای دادن وعده و وعیدهای خالی باید بدنبال یک راه حل جدی باشد. معلمان خسته شده اند. این وضعیت نمیتواند ادامه پیدا کند.»
حسین نقوی حسینی از نمایندگان اصول گرای مجلس از مجلس خواست تا اعتراض خود را به افزایش ناکافی حقوق معلمان اعلام کند. او گفت: «اگر سال آینده همان بودجه به بخش آموزش و پرورش اختصاص یابد، به یقین هیچ بهبودی را در شرایط معلمان و کادر آموزشی شاهد نخواهیم بود.»
عطاالله سلطانی صبور دیگر نماینده اصول گرا و عضو کمیسیون آموزش و پرورش مجلس با انتقاد از دولت برای بودجه پیشنهادی وزارت آموزش و پرورش، تصریح کرد: «یک معلم با سابقه تنها یک میلیون و ۶۰۰ هزار تومان حقوق دریافت می کند و این تبعیض در حق آموزش و پرورش، نگران کننده است.»
در سال 1392 روحانی در نطق انتخاباتیش گفت: «من با صراحت می گویم نجات آموزش و پرورش در گرو نجات اقتصادی کشور است. و هر برنامه‌ای که فقط دنبال دادن اعتبارات بیشتر بدون نجات اقتصادی کشور باشد ظاهرسازی است.»
بعد از انقلاب اسلامی در سال 1357 فضای محدود سیاسی سازماندهی اعتراضات را برای معلمان سخت کرد. این وضعیت تا سال 1376 به همان صورت باقی ماند تا اینکه خاتمی رییس جمهور شد. عبداللهی در این مورد به المانیتور گفت: «این اعتراضات صنفی و موجودیت این تشکل های مستتقل معلمان نتیجه فضای نسبتا باز مدارس در دوران اصلاحات بود.»
در سال 1380 از 26 دی تا 6 بهمن معلمان به صورت خودجوش راهپیمایی هایی خیایانی را در تهران سازماندهی کردند. سپس بهمن و اسفند 1382 شماری از معلمان در تهران و دیگر شهرها به مدت یک هفته اعتصاب کردند. در سال 1386 تقریبا 10000 معلم سه بار در جلوی مجلس تجمع کردند تا دولت محمود احمدی نژاد را برای برای تصویت لایحه برابری حقوق و مزایای کارمندان دولت تحت فشار بگذارند. این لایحه که به تایید دولت اصلاح طلب خاتمی رسیده بود دولت را ملزم به افزایش حقوق کارمندان از جمله معلمان می کرد. با وجودی که مجلس این لایحه را تصویب کرد اما احمدی نژاد گفت که که دارای اشکالات فنی است. استنکاف او از تصویب این لایحه منجر به اعتراضات گسترده معلمان شد.
در 23 اسفند نیروهای انتظامی به تجمع معلمان یورش بردند که وب سایت های اصلاح طلبان از دستگیری حدود 1000 معلم در این یورش خبر دادند.در آن زمان 22 معلم با مجازات هایی از انفصال از خدمت گرفته تا زندان و تبعید مواجه شدند.سه معلم به نام های رسول بداقی، محمد داوری، و محمود باقری هنوز در زندان هستند. اما در خلال راهپیمایی های 30 دی و 1 بهمن کسی دستگیر نشد.
بعد از این تحصن، شورای مرکزی تشکل های صنفی فرهنگیان درخواست دیدار فوری نمایندگان فرهنگیان با رییس جمهور کرد. روحانی هنوز جوابی به این درخواست نداده است.
یک تحلیلگر سیاسی در تهران به المانیتور گفت: «معلمان می دانند که به خاطر تحریم های بین المللی و رکود اقتصادی روحانی واقعا قادر به اختصاص بودجه بیشتر به وزارت آموزش و پرورش نیست. اما آنها به این وسیله می خواهند نارضایتی خود را از وضعیت جاری نشان دهند تا رییس جمهور را ترغیب کنند که بیشتز از هر وقت دیگر برای موفقیت در مذاکرات جدیت و اراده نشان داده و به رکود اقتصادی کشور خاتمه دهد.»
منبع:
http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2015/02/iran-teachers-budget-protest.html