ایستاده ام پشت پنجره و از پشت شیشه حرکت آرام آفتاب کم رمق آخر تابستان را نگاه می کنم که دارد کم کم غروب می کند. خورشیدی که با سخاوت خود به هر خار و گل و سنگ و گیاه و آدم و عالم یکسان می تابد و بی دریغ جان می بخشد. خورشیدی که هر صبح از سمت شرق چشم می گشاید به روزگار پر از روزمرگی و مشغله ما آدمها که در پی لقمه نان زمین و زمان را به هم می دوزیم و همزمان با ما که هر غروب خسته و خاک آلود به خانه بر می گردیم پشت کوههای سر به فلک کشیده غرب غروب می کند. خورشیدی که سالهاست شاهد و همراز روزگار تلخ بسیاری از مردمان جامعه است که در تنگنای مشکلات اقتصادی و تامین معاش گرفتار شده اند. کسانی که برای سالها همپای خورشید با نخستین طلیعه صبح از خانه بیرون زده اند تا با حضور در کلاسهای درس خود خورشیدی باشند که نور می تاباندند بر تاریکی جهل و بی سوادی. آنان که سوگند خوردند به قلم و به آنچه می نگارد. قشری فرهیخته وزحمتکش که اولین کلمه آب راکه مایه حیات وجاودانگی است به فرزندان این مرز و بوم آموختند. همان کسانی که ما را با چشمه زلال علم ودانش آشنا نموده وجهل وتاریکی را از وجودمان دور ساختند وعلم معرفت وانسانیت را جایگزین آن نموده اند در صورتی که خودشان در مشکلات معیشتی غرق ودست پا می زنند قشری که سی سال خدمت صادقانه وتلاشهای مستمر وبی شائبه خود را نثار جامعه کرده اند وچرخ دنده های اقتصادی- اجتماعی وسیاسی کشور را به حرکت در آورده اند ونیروهای کارآمد ومخلص وایثارگر را تحویل جامعه داده اند حالا خود در زیر چرخ دنده های مشکلات خرد میشوند واندر خم یک کوچه اند. این در حالی است که معمار کبیر انقلاب حضرت امام خمینی ره فرمودند کلید سعادت وشقاوت جامعه بدست معلمین است پس چرا این نیروهای مخلص وتلاشگر علم ودانش باید این همه سختی ومشکلات را تحمل کنند در صورتی که همه مردم مدیون این قشر فهیم و فرهیخته هستند همان کسانی که در مدارس الفبای پاکی و جوانمردی را به ما آموختند ولی الان مورد بی مهری وبی توجهی مسئولین قرارگرفتند گر چه برف سفیدی برسر وصورت آنها نشسته وصورت آنها را پراز چین وچروک کرده اما ضمیر باطن آنها مانند برف سفید ودور از هر ناپاکی است آنان باعشق وعلاقه وافر خود انسانها ی پرتحرک مومن وفداکار تربیت نمودند ولی خود در حوادث روزگار شمع وجودشان رو به خاموشی است مانند شمع می سوزند وبه جامعه بشریت نور وگرما می بخشند گرمای وجودشان حکایت از صمیمیت درونشان است. معلمانی که این روزها بسیاری در تلاشند با انواع و اقسام طرحهای مختلف نظیر بازنشستگی پیش از موعد و خرید خدمت و تعدیل نیرو و منع بکاری گیری بازنشستگان و .... انها را به بهانه ایجاد اشتغال برای جوانان با حداقل امکانات خانه نشین کنند. بی تردید بیکاری نسل جوان یکی از مشکلات اساسی است که جامعه ایران این روز‌ها از آن رنج می‌برد. در همه جوامع تلاش بر این است که زمینه را برای رشد و پیشرفت نسل جوان هموارتر کنند چرا که ساختن فردای یک جامعه مطمئناً در دستان این نسل است. آموزش و یادگیری مهارت‌ها و تخصص‌های مختلف در سیستم آموزشی و همچنین انتقال تجربیات نسل‌های قبلی به نسل جوان تنها بخشی از اموری است که هر جامعه نیازمند برنامه ریزی و پیگیری جدی دراین زمینه است. در کشور ما نیز برای حل مشکل بیکاری به ویژه در نسل جوان سیاست‌ها و قوانین مختلفی به تصویب رسیده و اجرا شده است. تعیین یک وزارتخانه به اسم جوانان، قانون جلوگیری از دو شغله و بعضاً چند شغله بودن افراد و در نهایت وعده ایجاد دو میلیون شغل نیز تاکنون نتوانسته مرهمی بر این زخم رو به گسترش باشد اما یکی از آخرین خبرهایی که حول موضوع بیکاری در چند وقت اخیر در رسانه‌ها منتشر شده، قانون منع استخدام بازنشستگان است که نمایندگان مجلس کلیات طرح ممنوعیت بکارگیری بازنشستگان را با 171 رأی موافق، 26 رأی مخالف و 5 رأی ممتنع از مجموع 228 نماینده حاضر در مجلس به تصویب رساندند.
طرحی که به گفته موافقان در صورت تصویب آن 36 هزار فرصت شغلی برای جوانان کشور ایجاد می‌شود. این در حالی است که باید توجه داشت اشتغالزایی راه‌های فراوانی دارد و نباید آن را از طریق استفاده نکردن از بازنشستگان فراهم کرد. استفاده از بازنشسته‌ها به معنای استفاده از تجارب و سرمایه‌های اجتماعی کشور است و باید از آنها در کنار نیروهای جوان استفاده شود. بی شک اگر بازنشستگان را خانه‌نشین کنیم دیگر نمی‌توان از تجارب آنها استفاده کرد که این به کشور آسیب می‌رساند.این در حالی است که در همین زمینه نیز قانون برای همه یکسان نبوده و دارای استثناهایی است که نمایندگان برای این طرح قائل شده اند و تعداد زیادی از پست‌های مدیریتی و مشاغل مهم را از این طرح مستثنی کرده اند که خود یکی از عیبهای بزرگ طرح و از ظلمهایی است که جامعه بازنشستگان دارای مشکلات مالی فراوان را هدف قرار داده است. این پست‌ها به طور کلی شامل مقامات موضوع ماده 71 قانون مدیریت خدمات کشوری مانند روسای قوای سه گانه، وزرای دولت، معاونان وزراء ، نمایندگان مجلس، استانداران، معاونان استانداران، مدیران کل و همچنین ایثارگران، فرزندان شهدا و فرزندان جانبازان 70 درصد و بالاتر می‌شود. این استثناها در صورتی برای این قانون در نظر گرفته شده است که یکی از ویژگی‌های قانون باید جامع بودن آن باشد و نباید شامل استثنائات بیش از اندازه باشد، موضوعی که حتی مورد انتقاد رئیس کمیسیون اجتماعی مجلس نیز قرار گرفته و همگان را مجاب کرده است کاش این طرح با حوصله و دقت بیشتری بررسی می‌شد تا شامل همه افراد شده و نمایندگان و دیگر مقامات استثنا نشوند.
در تمام کشورهای دنیا افراد کهنه کار و بازنشسته در زمینه های آموزشی و پژوهشی و مشاغل مهم و پست‌های کلان غنیمتی برای جامعه محسوب می‌شوند و با بالا رفتن سن و تجربه آنها بیشتر منشا خیر و خدمت برای جامعه هستند اما متاسفانه در کشور ما به این قشر به چشم از کار افتادگان نگاه می شود و به یکباره با تصویب یک طرح تمام پشتوانه علمی و جربی کشور از کار برکنار می شود! باید این مسئله را در نظر داشت که جامعه فردای ما نیز نیازمند تصمیم گیران و مدیرانی در سطح کلان است و مطمئناً این مهم میسر نمی‌شود جز در سایه استفاده از بازنشستگان و تجربه اندوزی جوانان در سایه آنها و آنچه که ضرورت دارد انتقال تجربه‌ها و اندوخته‌های این نسل باتجربه به نسل جوان با بکارگیری تدریجی و جایگزینی جوانان در مدیریت جامعه است.
نیروهای بازنشسته مانند آهن سخت ومحکم هستند چون در حوادث روزگار آب دیده شده اند نباید از صحنه روزگار کنار بروند همان کسانی که سراسر وجودشان عشق ومحبت وصمیمیت وصداقت است حال باید با کم ترین وپایین ترین حقوق مادی با مشکلات دست وپنجه نرم کنند بسیاری از آنان بیمار وناتوان شده اند وبا ازدواج فرزندانشان هزینه هایشان سنگین تروخانواده ی آنان گسترده تر شده است حالا نوبت مسئولین است که به حقوق حقه آنان توجه واز لحاظ مادی ومعنوی نیازهای اورا تامین و مرتفع نمایند تازندگی آبرومند را تجربه کنند البته مسئولین ونمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی و وزیر آموزش وپرورش در زمینه افزایش حقوق بازنشستگان قدم های مثبتی برداشته اند وهدف آنان تامین معیشت همه ی کارمندان وحقوق بگیران است اما کافی نیست امیدوارم روزی برسد که همه حسرت کارمندان دولت را داشته باشند ودست به شغل های دوم که در شان وشخصیت آنان نیست دست نزنند به امید آن روز که بازنشستگی پایان راه نباشد .
نصراله خلیلی :معلم بازنشسته