منطقه بروال یکی از مناطق حاشیه شهر اهواز است که در جوار چاه‌های نفت قرار دارد، اما وضعیت بغرنج آن تضاد عجیبی از درد و رنج بسیار مردم در کنار ثروت ملی نفت به نمایش گذاشته است.

به گزارش ابتکار، با گذشت دو ماه از آغاز سال تحصیلی برخی مدارس اهواز حال و روز مناسبی ندارند؛ وضعیت نامناسبی که به طور قطع شرایط را برای دانش‌آموزان و معلمان سخت کرده است. مشکلاتی از قبیل نبود پنکه، کولر و نیمکت تا تعمیرات تمام نشده و سقف‌هایی در حال آوار! تحصیل در کلاس‌هایی که بیش از آن‌که شبیه مدرسه باشند، مخروبه‌هایی با نیمکت‌های شکسته و اتاق‌هایی تاریک می‌نمایند که دانش‌آموزان آن در پناه کورسوی نور خورشید که از پنجره یا در کلاس فضای تاریک را قدری روشن می‌کند، الفبای زندگی را مشق می‌کنند تا آینده‌سازان فردای این کشور باشند؛ اما آیا مشق زندگی در این مخروبه‌های تاریک، فردای این دانش‌آموزان و آینده آن‌ها را روشن خواهد کرد؟ صحبت‌کردن از وضعیت نامناسب برخی مدارس خوزستان چیز جدیدی نیست و بارها این مشکل از سوی رسانه‌ها، مردم و حتی مسئولان مطرح شده است؛ مدارسی که به نظر می‌رسد وضعیت اسف‌بار آن‌ها یکی از دلایل افت تحصیلی و پایین‌بودن انگیزه تحصیل در میان دانش‌آموزان استان است. برای شناخت وضعیت مدارس استان همین بس که برخی مدارس به دلیل فرسودگی و عمر طولانی در فهرست میراث فرهنگی قرار گرفتند یا می‌توانند در این فهرست جای گیرند! اما همچنان دانش‌آموزانی در آن‌ها مشغول به تحصیل هستند و البته مدارسی وجود دارند که هر لحظه ممکن است سقف آن‌ها ریزش کند.

دانش آموزان بازمانده از تحصیل

به گزارش ایسنا، زمستان سال گذشته بود که یکی از مسئولان آموزش‌وپرورش خوزستان نسبت به خطر ریزش سقف مدارس در شهرستان کارون هشدار داد. شهرستان کارون همان منطقه کوت عبدالله در شهر اهواز بوده که به تازگی از اهواز جدا و به شهرستان تبدیل شده است. این شرایط زمانی دشوارتر می‌شود که بدانیم برخی از کلاس‌های مدارس اهواز فاقد کولر و پنکه هستند؛ آن‌ هم در وضعیت جوی بسیار طاقت‌فرسای خوزستان که در مهرماه نیز دمای هوا بیش از ۴۵ درجه است و میزان رطوبت گاهی تا ۱۰۰ درصد می‌رسد؛ وضعیتی که باعث شده بسیاری از اولیای دانش‌آموزان در مناطق کمتربرخوردار و حاشیه سلامت فرزند خود را بر تحصیل او ترجیح دهند و همین امر مشکلی دیگر به نام دانش‌آموزان بازمانده از تحصیل را در خوزستان دامن بزند. به طور طبیعی وجود دانش‌آموزان در کلاس‌هایی که هر لحظه ممکن است سقف آن‌ها ریزش کند و در شرجی نفس‌گیر که حتی یک پنکه هم در آن‌ها وجود ندارد، خطرناک است؛ مدارسی که تعمیرات در آن‌ها در زمان تحصیل دانش‌آموزان انجام می‌شود و فاقد یک آبخوری مناسب هستند. این وضعیت در برخی از مناطق شهرستان اهواز مشاهده می‌شود اما در مناطق حاشیه شهر شدت بیشتری دارد. منطقه بروال یکی از مناطق حاشیه شهر اهواز است که در جوار چاه‌های نفت قرار دارد، اما وضعیت بغرنج آن تضاد عجیبی از درد و رنج بسیار مردم در کنار ثروت ملی نفت به نمایش گذاشته است.

تنها یک مدرسه دخترانه

منطقه بروال (علی‌آباد) اهواز تنها یک مدرسه دخترانه دارد که در روزهای نخست مهرماه به دلیل وضعیت نامناسب و پایان نیافتن تعمیرات، تحصیل دانش‌آموزان در آن با مشکل مواجه شده است. «بیش از ۴۵ سال از عمر این مدرسه می‌گذرد و بسیار فرسوده و وضعیت آن نامناسب است. دانش‌آموزان سه دوره ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان با هم در این مدرسه درس می‌خوانند”. این‌ها را حسین یکی از ساکنان منطقه بروال می‌گوید. وی ادامه می‌دهد: به دلیل شرایط نامناسب امکان تحصیل دانش‌آموزان در این مدرسه وجود نداشت؛ قرار بود که اداره نوسازی مدارس، این مدرسه را تخریب و از نو آن را احداث کند اما این کار انجام نشد و اهالی مجبور شدند که خود برای اصلاح وضعیت این مدرسه اقدام کنند. به گفته حسین، اهالی منطقه بروال جهت ترمیم تنها مدرسه دخترانه خود مبالغی را جمع آوری کردند و در تابستان تعمیرات آغاز شد اما این تعمیرات تا آغاز سال تحصیلی امسال پایان نیافت و در روز اول مهرماه مدرسه تعطیل بود. وضعیت تنها مدرسه دخترانه منطقه علی‌آباد بسیار نامناسب است؛ این مدرسه دارای هشت کلاس است که در دوره ابتدایی ۳۵۰ دانش آموز و در مقاطع متوسطه اول و دوم بیش از ۱۳۰ دانش‌آموز تحصیل می‌کنند. حسین، وضعیت منطقه بروال را اسف‌بار توصیف می‌کند و می‌گوید: حدود ۱۵ چاه نفت دور تا دور منطقه بروال وجود دارد اما از هیچ‌گونه امکاناتی برخودار نیست. بروال در ایام انتخابات مجلس و شورای شهر، جزو شهر اهواز محسوب می‌شود اما در زمان ارایه خدمات شهری در محدوده اهواز به حساب نمی‌آید! منطقه بروال (علی‌آباد) از مناطق حاشیه شهر و در نزدیکی فرودگاه اهواز قرار دارد که جمعیت آن نزدیک به هشت هزار نفر است اما این وضعیت تنها منحصر به مدرسه منطقه بروال نیست و با یک جستجو در مدارس سطح شهر اهواز می‌توان متوجه وضعیت نامناسب مدارس برخی در ماه‌های نخست آغاز سال تحصیلی شد.

کولر، پنکه، میز، نیمکت و برق؛ غایبان مدارس اهواز!

یک معلم که در مدارس اهواز تدریس می‌کند شرایط را این‌گونه توصیف می‌کند: من در شش مدرسه در اهواز درس می‌دهم که از هر مدرسه حداقل ۲ تا سه کلاس بدون کولر و حتی پنکه هستند. او در ادامه با بیان این‌که وضعیت مدارس اهواز بسیار نامناسب است، می‌گوید: با چشمان خود دیدم که برخی مدارس در هفته نخست مهرماه میز و نیمکت نداشتند؛ شاید اکنون این مشکل حل شده باشد اما به‌طور طبیعی باید قبل از آغاز سال تحصیلی مدارس آماده شوند. به گفته این معلم شرایط دانش‌آموزان در کلاس‌های فاقد کولر و پنکه بسیار سخت است و این وضعیت موجب پرخاشگری و عصبی‌شدن دانش‌آموزان شده است. او در این‌باره می‌گوید: برای یک لحظه تصور کنید که کولر شما در اوج گرما خاموش ‌شود، چه حالی به شما دست می‌دهد؟ حال آن‌که کلاس‌های درس حتی یک پنکه هم ندارند. در ماه‌های گرم با مشکل پرخاشگری دانش‌آموزان مواجه هستیم زیرا تحمل آن‌ها بسیار کم شده و زود عصبی می‌شوند. وی اضافه می‌کند که این وضعیت بسیار طاقت فرسا و نامناسب است. معلمان در حالی که از شدت گرما عرق می‌کنند باید درس دهند که از این وضع ناراضی هستند.

اجحافی در خوزستان

محرومیت و اجحاف در حوزه آموزش خوزستان بر کسی پوشیده نیست اما گویا مسئولان که وظیفه اصلی آن‌ها برطرف کردن مشکلات و کمبودها است، تنها به مطرح‌کردن مشکلات اکتفا ‌کرده‌اند و مسئولیت اصلی خود را به فراموشی سپرده‌اند. باید همه در برابر دانش‌آموزانی که در کلاس‌های خود عرق‌ریزان آرزوی یک کولر را می‌کنند یا در کورسوی پرتوی خورشید در مخروبه‌ای به‌نام مدرسه درس می‌خوانند، پاسخگو باشند و این‌گونه نباشد که مسئولیت مدیران تنها در برگزاری جلسات و بیان نطق‌های تکراری خلاصه شود. امروز شبکه‌های اجتماعی پر از تصاویر مدارسی است که پس از باران دچار آبگرفتگی می‌شوند و چه طنزهای تلخی که این تصاویر را همراهی نمی‌کند. شاید باز هم باید منتظر بمانیم که آیا کسانی پیدا می‌شوند که درد و رنج این کودکان را بفهمند و گامی برای روشن‌کردن کلاس‌های تاریک آن‌ها بردارند؟ باشد که این کودکان فردای روشن کشور را رقم بزنند. هرچه هست از این کلاس‌های تاریک چندان امیدی به رقم‌زدن آینده‌ای روشن نمی‌رود. دانش‌آموزی که در این زمانه علم و دانش را این‌چنین ناتوان از حل مشکلات و نیازهای اولیه مدرسه خود ببیند، چگونه می‌تواند به قدرت علم برای حل مشکلات ایمان بیاورد و تحصیل را سرلوحه زندگی خود برای ساختن فردایی بهتر قرار دهد؟ به‌راستی نسبت به آینده این دانش‌آموزان چه مسئولیتی داریم؟ سرنوشت فردای کشور، امروز در همین کلاس‌های درس در حال رقم‌خوردن است؛ ببینیم برای آینده کشور چه کرده‌ایم؟