آموزگاران جامعه مدنی خود را جدی بگیرند
مهدی بهلولی،روزنامه جهان صنعت،8 خرداد 95
یکی از ویژگی های مهم آموزش و پرورش کشورهای پیشرو،وجود تشکل های صنفی است. تشکل صنفی می تواند در سطح خرد و کلان سیاست گذاری و تصمیم گیری های آموزشی نقش آفرینی کند. همچنین می تواند برای آموزگاران،به ویژه آموزگاران تازه کار،نقش مشورتی و آموزش دهنده بازی کند. اما در ایران،با وجود این که هم اکنون پیرامون 15 سال از شکل گیری نخستین گروه های صنفی فرهنگیان پس از انقلاب می گذرد،هنوز آن جایگاه بایسته این تشکل ها،چه در میان فرهنگیان و چه در بخش مدیریتی آموزش و پرورش،بدست نیامده است. بخشی از این مشکل،به دید و نگرش فرادستان دولتی و تصمیم گیرنده ی این سال ها برمی گردد که در کل می توان گفت به جامعه مدنی نگاه مثبتی نداشته اند- گرچه در دولت یازدهم این روند اندکی بهتر شده است. اما در وارسی این وضعیت نمی توان و نمی باید نقش خود کنشگران و گروه های صنفی را هم نادیده گرفت. این نگارنده در ارزیابی خود،نگاه نامناسب فرادستان به جامعه مدنی را در پدید آمدن این وضعیت برجسته تر می داند اما بر کم و کاستی های درونی خود این گروه ها نیز چشم نمی پوشد. جامعه مدنی و فرهنگ چیره بر آن،چیزی جدا از جامعه و فرهنگ آن نیست. در جامعه ی 80 میلیونی که شمارگان کتاب آن به 500 یا حتی 200 رسیده است نمی توان انتظار جامعه مدنی کتاب خوان و باسواد داشت. در جامعه ای که کار گروهی و رعایت بایسته های آن،باب و فراگیر نیست نمی توان انتظار داشت که در گروه های مدنی،سیاسی و صنفی آن،مثلا تک روی انجام نگیرد. در میان گروه های صنفی فرهنگیان،شوربختانه برخی می پندارند که گروه و تشکل باید در خدمت آنان باشد نه آنان در خدمت تشکل. تک روی،خودنمایی،کیش شخصیت،قهرمان سازی و قهرمان پرستی،باند بازی،و بسیاری از کاستی های فرهنگی جامعه ی ما،در برخی گروه های صنفی فرهنگیان،نمود دارد. مطالبات انباشته شده ی فرهنگیان نیز مزید بر علت شده و بستری برای انجام کارهای پرسروصدا و پربازتاب در جامعه و میان فرهنگیان پدید آورده است. آموزگاری که دارد با حقوق یک میلیون تا یک و نیم میلیون تومان در ماه زندگی می کند و هر روز خبر از فیش های حقوقی 50 تا 100 میلیون تومانی بیمه و وزارت بهداشت و ... می شنود چشم بسته هر عمل و موضع تند و تیز و آسیب رسان و خودنمایانه ی کنشگر صنفی خود را تایید و از آن پشتیبانی می کند. در اینجا وظیفه ی تشکل و کنشگران آن،آگاهی رسانی است. گروه و کنشگر صنفی،بایستی واقع بینانه و با نگاهی جامع رفتار نماید و جلوی برخی تندروی های درونی را بگیرد.
 هم اکنون سال هاست که به گروه های صنفی فرهنگیان،اجازه ی برگزاری مجمع های عمومی داده نشده است از همین رو برخی از عضوهای قدیمی این گروه ها،خود را عضوهای هیآت مدیره ی همیشگی و جاودان این گروه ها می دانند! خوشبختانه به تازگی از برگزاری مجمع های عمومی گروه های صنفی در ماه های آینده خبرهایی می رسد. فرهنگیان جوان و باانگیزه،اگر به دنبال جامعه مدنی نیرومند و به روزتر هستند نباید این فرصت را از دست بدهند. سخن از کنار گذاشتن همه ی نیروهای کهنه کار و قدیمی نیست- که آشکارا،سخنی سست و نادرست است. سخن بر سر کنار گذاشتن کسانی است که سال ها در این گروه ها بوده اند و به نوعی تجربه ی خود را پس داده اند. بی گمان،آمیزه ای از تجربه و اندیشه ی نو می تواند در بهبود وضعیت جامعه ی مدنی فرهنگیان،اثرگذار باشد. نیروهای جوان نیز باید بدانند که پا در چه گستره ای می نهند. سال ها پیش،کسانی آمدند در برخی از مجمع های عمومی کانون های صنفی معلمان شرکت کردند و رای لازم را هم به دست آوردند اما تنها پس از چندی،رفتند و دیگر پشت سر خود را هم نگاه نکردند! کار گروهی و صنفی،سختی ها خود را دارد. از یک سو،بدنه ای با خواسته های بالا و کمابیش بحق ایستاده است و از سوی دیگر یک سری واقعیت های پیچیده آموزشی،فرهنگی،اجتماعی و سیاسی. با این رو،فرهنگیان جوان و اهل کنش و اندیشه،اگر به دنبال بهسازی آموزش و پرورش و وضع معیشتی خود هستند نبایستی در پانهادن در این راه تردید به دل راه دهند. راه بهسازی آموزش و پرورش از میان خود فرهنگیان می گذرد،چه در کلاس درس و چه در جامعه ی مدنی.