به نام خدای بزرگ
تشکل های صنفی فرهنگیان و فرصتی که نباید از دست داد
اگر بپذیریم که مهم ترین رکن توسعه و پیشرفت یک جامعه ،توسعه ی انسانی می باشد به این نتیجه نیز خواهیم رسید که معلمان نقشی بی بدیل در مسیر توسعه خواهند داشت و اگر توجه لازم به این موضوع نداشته باشیم و شرایط لازم برای نقش آفرینی مثبت این قشر فراهم نشود ،دل بستن به برنامه های بلند مدت توسعه نیز چندان معقول به نظر نمی رسد.
یکی از ملزومات این نقش آفرینی وجود یک تشکیلات قانونمند و مورد اعتماد معلمان به عنوان حلقه ی واسط و پل ارتباطی مطمئن بین آنها و مدیریت کلان کشور می باشد که متاسفانه می توان گفت در جامعه ی ما تا کنون وجود چنین نهادی یک حلقه ی مفقوده بوده است.
البته در اوایل دهه ی هشتاد به دنبال طرح این موضوع به عنوان یک مطالبه ی اساسی از طرف فرهنگیان و پیگیری های مستمر تعدادی از فرهنگیان ، در استان های مختلف تشکل هایی با نام کانون ها یا انجمن های صنفی فرهنگیان مجوز تاسیس گرفتند و فعالیت هایی را نیز آغاز نمودند اما در همان سال های نخست که این تشکیلات در مسیر آزمون و خطا و پختگی بیشتر فعالیت ها قدم بر می داشت به دنبال برخی تغییرات مدیریتی در دولت و به دلیل برخی نگاه های خاص و نیز اشتباهات ناشی از کم تجربگی بعضی از دست اندرکاران این تشکل ها ادامه ی فعالیت آنها با موانعی روبرو شد ،بطوری که این گونه تشکل ها در یک دوره ی تقریبا ده ساله از ایفای نقش باز ماندند.
در سال های اخیر جمعی از فعالان صنفی از طرق قانونی و با صبوری و پشتکار فراوان به دنبال فعال نمودن مجدد این تشکیلات بوده اند ،تا این که بالاخره در سال جاری از سوی وزارت کشور برای 16 تشکل صنفی در استان های مختلف مجوز ادامه ی فعالیت صادر گردید.
اینک با توجه به اهمیت موجودیت و نقش آفرینی چنین تشکل هایی، سزاوار است با درس آموزی از گذشته و با اعتماد به ظرفیت بالای این تشکل ها و آسیب شناسی دقیق آنها و با هم فکری و هم دلی بیشتر ،گام های بلندی برای رسیدن به نقطه ی مطلوب برداریم.
به یاد داشته باشیم که کارکرد این تشکل ها بر خلاف برخی تصورات می تواند بسیار فراتر از پیگیری مسائل معیشتی فرهنگیان باشد ،فرهنگیان با پیوستن به چنین تشکل هایی به دنبال ایفای نقشی پررنگ تر در ساختن جامعه ای پویا، با نشاط و توسعه یافته از طریق هم دلی ،هم اندیشی و همکاری بیشتر می باشند.
مجوز برگزاری مجامع عمومی وانتخابات جدید نتیجه ی پیگیری های طولانی و مستمر جمعی از فعالان صنفی می باشد که کلید توسعه ی همه جانبه ی کشور و رفع بسیاری از نابسامانی ها را در آموزش و پرورش جستجو می نمایند و از طرف دیگر از فردگرایی و پیگیری منافع شخصی پا را فراتر گذاشته و تنها راه نجات رادر تلاش گروهی و استفاده از خرد جمعی می دانند واکنون محصول این پیگیری ها فرصتی است که نباید از دست داد.
در همین راستا پیشنهاداتی را به محضر دوستان و همکاران خود در سراسر کشور تقدیم می نمایم که شاید تکرار مکررات باشد ونکاتی نیست که همکاران فرهیخته به خصوص فعالان صنفی بر آن واقف نباشند اما با توجه به اهمیت موضوع ،تکرار آن نیز خالی از لطف نیست:
1. تشکل های صنفی در ابتدا باید به دنبال جلب اعتماد فرهنگیان و ترغیب ایشان به همفکری و همکاری با تشکل ها باشند ،بدون تعارف یک وقفه ی طولانی در مسیر فعالیت و برخی مشکلات دیگر موجبات دلسردی برخی از همکاران را فراهم نموده است پس باید با تبیین اهداف روشن و قابل تحقق و اطلاع رسانی صحیح و جامع ،انگیزه ی همکاران را برای عضویت و همکاری در تشکل ها تقویت نمود.
2. به یاد داشته باشیم که هرگونه همکاری با تشکل های صنفی و سایر نهادهای مدنی به نوعی تمرین مردم سالاری محسوب می شود بنابر این لازم است تمامی برنامه های چنین نهادهایی در یک فرایند دموکراتیک به معنای واقعی تعریف شده و اجرا گردد، به عبارت دیگر حداقل در درون تشکل ها به دموکراسی پایبند باشیم بطوری که نمایندگان واقعی فرهنگیان ،رهبری آن را بر عهده گیرند.
3. اداره کنندگان تشکل ها در صورتی می توانند در پیشبرد اهداف و برنامه های تعریف شده موفق باشند که از حمایت کامل اعضا برخوردار باشند ،لذا شایسته است شرایط به گونه ای فراهم گردد که هرگونه انتخاباتی با حضور حداکثری اعضا باشد .
4. یکی از آفات جامعه ی ما سیاست زدگی بیش از حد است ،بطوری که گاهی همه ی امور جامعه از قبیل اقتصاد ،فرهنگ ، آموزش ،بهداشت و... تحت الشعاع بازی های سیاسی و جناحی قرار می گیرد و اساسی ترین اولویت ها ی جامعه قربانی منافع گروهی می گردد ، لذا اعضا و به خصوص مدیران تشکل های صنفی ضمن این که می توانند علایق و گرایش های سیاسی دلخواه خود را داشته باشند باید بتوانند بین فعالیت های صنفی و علایق سیاسی خود تفکیک قائل شوند.
5. کسانی باید مدیریت این تشکیلات را بر عهده گیرند که از انگیزه ی کافی برای کار جمعی برخوردار بوده ،براحساسات خود مسلط باشند ،از توان لازم برای رایزنی با مسئولین و ارتباط با رسانه ها برخوردار باشند ، به مشکلات این امور واقف باشند و به لحاظ شخصیتی با اهداف تعریف شده همخوانی داشته باشند.
6. یکی از راهکارهای موثر برای جلب کمک و همکاری دیگران ، مشورت کردن با آنهاست ، بنا بر این تشکل ها باید بطور مستمر از نظرات اعضای خود استفاده نمایند و علاوه بر آن از مشورت صاحبنظران و اندیشمندان دلسوز خارج از تشکل که به نوعی دغدغه ی آموزش و پرورش را دارند نیز نباید غفلت نمایند.
7. اولین قدم برای اعتلای آموزش و پرورش آشنایی بیشتر فرهنگیان با حقوق و وظایف خود و نقشی که باید در جامعه ایفا کنند ،می باشد و گام بعدی تغییر نگاه مردم و مسئولین به آموزش و پرورش می باشد که انجمن های صنفی باید این دو مهم را در اولویت برنامه های خود قرار دهند و از کارکرد بی بدیل رسانه ها نیزدر این زمینه غافل نمانند.
8. برنامه ها و فعالیت ها باید به گونه ای طراحی شوند که هرگونه تغییرات مدیریتی احتمالی در دولت و سایرقوا در آینده نتواند خللی در فعالیت های تشکل ها ایجاد نماید.
در پایان امیدوارم به زودی شاهد فعالیت تشکل های پویا و مقتدر با حضور آحاد فرهنگیان در جهت تحقق عدالت و اعتلای علمی و فرهنگی میهن عزیزمان باشیم.انشاءالله