پاسخ به مطالبات فرهنگیان و معلمان یک فرآیند مستمر و جامع است؛ آن را محدود به زمان انتخابات نکنید!
حسین طاهری‌فرد کارشناس ارشد جامعه‌شناسی

مطرح شدن استیضاح فانی در ماه‌های پایانی وزارتش و در‌حالی که قاطبه معلمان از عملکرد او و تیم مدیریتی‌اش ناراضی هستند، باعث شد تا هر یک از جناح‌های سیاسی تحلیل‌های متفاوتی از چرایی مطرح شدن استیضاح، عملکرد فانی و وزارت تحت امرش ارائه دهند و سعی در بهره‌برداری حداکثری از استیضاح و به تبع آن رای‌هایی که ممکن است به دنبال آن در سبد هر کدام از جناح‌ها ریخته شود داشته باشند ، اما هرچه از هیاهوی ایجاد شده دور شدیم مشخص نشد چرا پیش قراولان طرح استیضاح به یکباره در چرخشی عجیب از حق قانونی خود برای استیضاح وزیر و دفاع از حقوق معلمان و دانش‌آموزان پا پس کشیدند و زمان را مناسب این کار ندانستند و ترجیح دادند سرنوشت استیضاح را به اما و اگرها بسپارند تا شاید فانی بتواند با رایزنی و چاره اندیشی چند صباحی بیشتر بر مسند وزارت تکیه زند.
تحلیل نمایندگانی که عطای استیضاح را به لقای آن بخشیدند، مناسب‌نبودن فضای سیاسی کشور و شائبه مقابله با دولت اعتدال بود. با توجه به عملکرد نمایندگان ، به‌نظر می‌رسد تحلیل آنان از چرایی مسکوت گذاشتن طرح استیضاح فانی متاثر از گرایش‌های جناحی‌شان بوده و عملاً دغدغه حل مشکلات جدی حوزه آموزش و معلمان را نیز در راستای منافع هم‌حزبی‌های خود می‌بینند.
حال سوالی که مطرح می‌شود این است که « چرا به مطالبات معلمان که به‌زعم بسیاری از نمایندگان به حق می‌باشد رسیدگی نمی‌شود و فقط در بزنگاه انتخابات برای اردوکشی سیاسی به آنها بها داده شده و بعد از گذر از این وادی با پشتیبانی همین معلمان، در وقت نیاز منفعت آنان را فدای مصلحت خویش می‌کنند؟»
هرچند پرداختن به مشکلات نظام آموزش‌ و‌ پرورش و از همه مهمتر مشکلات معیشتی معلمان و جایگاه متززل اجتماعی آنان جای بحث فراوان دارد و بسیاری از منتقدان و فعالان حوزه آموزش به آن پرداخته اند، اما نگارنده بر این باور است که در شرایط خاص کنونی این روزهای کشور به علل مختلفی از جمله افزایش آگاهی عمومی و حضور موثرتر فعالان عرصه رسانه‌ای حوزه آموزش‌ و‌ پرورش و تاثیر روزافزون شبکه های اجتماعی بر دیدگاه اکثریت معلمان، مستلزم دقت و توجه فروانی به معلمان و دغدغه‌های آنان را می‌طلبد که متاسفانه در گفتار و کردار مردان سیاسی کشور جایی ندارد.
از همه مهمتر این که دغدغه‌ها و مسائل فرهنگیان به عنوان بزرگترین سرمایه ملی کشور و حامیان اصلی دولت اعتدال نادیده گرفته شده و فقط در کوران رقابت‌های انتخاباتی آن هم برای مدت کوتاهی نیازها و مشکلات آنان در صدر بحث‌های حزبی و جناحی قرار می‌گیرد و به هنگام تصمیم گیری‌های خرد و کلان، در بر پاشنه قبلی خود می‌چرخد و آنان به حاشیه رانده می‌شوند تا شاید در میدانی دیگر بتوان بر خواسته‌های آنان پای نهاد و از نردبان قدرت بالا رفت.
بدیهی‌ست عدم توجه به مشکلات عدیده حوزه آموزش خصوصاً مشکلات معیشتی معلمان می‌تواند در دراز مدت خطرات بی‌شماری را متوجه نظام آموزش و به تبع آن کشور نماید.
این مساله از آن روی مهم است که رویکرد نادرست دولت مردان و مجلسیان در خصوص معلمان که از قضا جمعیت قابل توجهی را به خود اختصاص داده‌اند می‌تواند بر نگاه معلمان به مقوله انتخابات و آینده سیاسی گروه‌ها و جناح‌های مختلف تاثیر گذار باشد و مشکل جدی تر زمانی رخ خواهد داد که نا امیدی از اصلاح امور و روزمرگی بر معلمان و به تبع آن بر نظام آموزشی مستولی شده و فرصت پیشرفت، خلاقیت و امکان رشد را از نسل جوان و آینده‌سازان این مرز‌و‌بوم خواهد گرفت.
نمایندگانی که در سایه حمایت معلمان به بهارستان راه یافتند به‌سرعت گفتمان حق بودن خواسته‌های معلمان را فراموش کردند و امروز دم از مصلحت نبودن برخورد با ظلمی که به‌ناحق بر معلمان روا می‌شود سخن می‌گویند و سهم خود را در ایجاد شرایط نامطلوب به وجود آمده برای آموزش‌ و‌ پرورش نادیده می‌گیرند.
اما آنچه در این شرایط برای دولت روحانی و نمایندگان اصلاح‌طلب حیاتی‌ست یادآوری این موضوع است که برزگترین پشتوانه اجتماعی خود را مرهون حضور پررنگ و تاثیر گذار معلمان در انتخابات‌های اخیر هستند و می‌تواند این حضور تکرار شود اگر ...
1- دولت یازدهم در راستای تحقق وعده‌های انتخاباتی رئیس‌جمهور نسبت به تغییر نگاه و اصلاح وضعیت معیشتی معلمان اقدام نماید.
2- نمایندگان فراکسیون امید به عنوان یک جریان پیشرو برای اصلاح ساختار معیوب آموزش‌و‌پرورش با تمام ظرفیت‌های قانونی تلاش کنند و از استفاده ابزاری از سرمایه ملی‌ و‌ انسانی معلمان در عمل پرهیز نمایند و دلایل شکست‌های رقیبان خود در انتخابات‌های اخیر را به جد سر لوحه تصمیمات آتی خود قرار دهند.
3- نخبگان جریان اصلاح‌طلب و دولت مردان با تجربه گرفتن از انتخابات 92 و واکاوی دلیل واقعی پیروزی خود، با توجه به اقتضائات سیاسی و اجتماعی جامعه بزرگ معلمان نسبت به بازنگری در گفتمان و استراتژی های خود اقدام نمایند.