معلم؛ قربانی اصلی تنبیه دانش آموز و پنج ابهام بی پاسخ

جامعه > آموزش - محمدرضا یزدانپرست*

دوشنبه گذشت برای چندمین بار در ماههای اخیر، عکس تلخی از جراحت یک دانش آموز دبستانی منتشر شد که گویای تنبیه شدن توسط معلمی بود از معلمان دبستانی در روستای "بحرین" از توابع شهرستان رودبارجنوب در استان کرمان.

دانش آموز کلاس دوم ابتدایی، تکالیف خود را انجام نداده بود و نتیجه ی عصبانی شدن معلم از این اهمالی، خط کشی آهنی بود که پشت کودک را زخمی کرد.مدیرکل آموزش و پرورش استان کرمان عذرخواهی کرد، مدعی العموم به پرونده ورود کرد، معلم متخلف به هیات رسیدگی به تخلفات اداری معرفی شد برای اعمال قانون و رئیس آموزش و پرورش شهرستان رودبار هم استعفا داد. این شهرستان، همان شهرستانی است که در سال گذشته، یک تنبیه دانش آموزی دیگر هم در آن خبرساز شده بود؛ همان تنبیهی که دانش آموزی را با مدادی فرورفته در سرش به تصویر میکشید که حاصل تخلف معلمی دیگر بود.

خدا نگه دارد این پیام رسانهای اجتماعی را که ریزودرشت اتفاقات را زیر ذره بین میگیرند و بیست و چهار ساعت نگذشته، کوچک و بزرگ مقامات مسوول را مجبور به پاسخگویی و عذرخواهی و استعفا می کنند وگرنه معلوم نبود، حق و حقوق مظلوم، سریع و درست ادا شود و رسانه ها با پیگیری، اثرگذاری واقعی شان را داشته باشند. اما از "مظلوم" و "حق و حقوق" نوشتم.

بی شک این دانش آموز و هر دانش آموز دیگری که بخاطر هر خطایی توسط معلم و اولیای مدرسه تنبیه میشود، مظلوم است و حق اش باید ستانده شود؛معلم هم خطاکار است و تخلف کرده و باید طبق قوانین، با او برخورد شود اما چند سوال که بی پاسخ مانده، همچنان باقی‌ست:

نخست؛ با اینهمه قانون و تذکر و مجازات و جریمه، چرا همچنان تکرار این تخلف دیده می‌شود و همچنان خبر تنبیه دانش آموزان هرازچندگاهی رسانه ای؟! وقتش نرسیده همانطور که جریمه های رانندگی افزایش های چندباره داشته اند تا هدف پیشگیرانه بودن را پی بگیرند، قوانین برخورد با معلمان متخلف هم سختگیرانه تر شوند تا پیشگیرانه باشند؟! قانونی کارآمد است که جلوی خطا را بگیرد نه وقتی خطا اتفاق افتاد، دنبال جریمه و مجازات باشد.

دوم؛ اینکه چرا در شهرهای بزرگ و مدارس خصوصا غیرانتفاعی از این خبرها نیست؟ نکند فقرا و محرومان و ندارها، باید کتک بخورند و متمولین که لای پر قو بزرگ می شوند و مرفه هستند، نباید از گل پایین تر بشنوند؟! نکند، کتک و تنبیه هم خریدنی شده و دانش‌آموزی که هزینه هنگفت میلیونی می دهد باید نوازش شود و او که به مدارس دولتی در مناطق محروم می رود، خون بی رنگ تری دارد و می شود توی سرش زد؟! هیهات!

سوم؛ اینکه مگر مدرسه را خانه دوم و معلم را پدر و مادر دوم دانش آموز نمی دانند ونمی خوانند؟ این چه پدر و مادری و چه خانه ای است که هراس ترکه و فلک و کتک و خط کش، در ثانیه هایش می دود و سایه ترسناک تنبیه حتی از نوع روانی، از بالای سر دانش آموز، محو نمی شود؟!

چهارم؛ دانش آموزی که کتک خور بار بیاید و شکنجه و تنبیه جسمی و روحی را در دوران خصوصا دبستان تجربه کند، شهروند دوسرسوخته و دوسرباخته این جامعه خواهد شد. یا تا آخر عمر کتک خور می ماند و اعتماد به نفس و اقتدار و انگیزه و تلاش و نبرد با سختی های زندگی برایش بی معنی می شود یا فردی خواهد شد عقده ای و کینه جو با احساسی سراسر انتقام که تا آخر عمر از صغیر و کبیر می خواهد تاوان کتک هایی که خورده را بگیرد و حق پایمال شده اش را به هر طریقی ـ دقت کنید: به هر طریقی ـ بستاند. خطرناک نیست؟!

پنجم و آخر اینکه معلم تنبیه کننده خطاکار است؛ بدون شک و بدون بحث و بی بروبرگرد. اما غافل نشویم که او هم به اندازه دانش آموز تنبیه شده، قربانی است؛ قربانی آنچه در ذهن و دل و ضمیرش میگذرد و ما نمی دانیم و باید بدانیم. قربانی فشار و تنگنا و نابلدی و بی تجربگی. معلم را چگونه برای ساختن نسل آینده پرورش می دهیم و چگونه و چقدر آماده اش کرده ایم که کلاس و بچه ها را، جزیی از وجود خودش بداند و اصلا و ابدا از کوره در نرود؟!!! از معلمی که دوازده ماه سال را با سه شغل و در غرقاب تنش روحی و نرسیدن به حقوق و معوقه و مطالبات در جوی عموما نامحترمانه و گاه حتی با تحقیر طی می کند و مدام هشت اش گروه نه اش است، چه توقعی داریم؟! او هم قربانی است، فراموش نکنیم.

*روزنامه نگار و مجری تلویزیون