در دوران قدیم شاگردان در درس‌های موسیقی دانان معروف شرکت می کردند و با رفت و آمد متوالی نه تنها ردیف را می آموختند، بلکه از روحیه و سبک استادشان نیز تاثیر می گرفتند.

در ابتدا، مدارس متعددی در تهران وجود داشتند و علاوه بر پایه های سنتی، امکان فراگیری قواعد نت خوانی و موسیقی اروپایی نزد چند هنرمند از جمله «حسین هنگ آفرین» یا «ابراهیم آژنگ» که در دارالفنون تحصیل کرده بودند، وجود داشت.

از سال ۱۲۶۱ شمسی «لومر» و کمی بعد «دووال» فرانسوی، نت خوانی و ویولون تعلیم می دادند. علی نقی وزیری بعد از بازگشت از آلمان در سال ۱۳۰۲ اولین مدرسه واقعی موسیقی را تاسیس کرد.

نت خوانی و قواعد نت نویسی و تار و ویولون و پیانو تعلیم می داد و برای مشق موسیقی شاگردانش، گروهای کوچکی از آنان تشکیل می داد و آنان را ترغیب می کرد تا قطعاتی از آثار او را به اسلوب ایرانی بنوازند.