آقای رئیس جمهور ! فرهنگیان به‌عنوان یکی از مهم‌ترین سازندگان حماسه 29 اردیبهشت، با دقت عملکرد و انتخاب‌ شما را رصد می‌کنند؛ معرفی زرافشان با انتظارات، توقعات و امیدهای فرهنگیان فاصله بسیار دارد!
حسین طاهری‌فرد / فعال فرهنگی و رسانه‌ای
سرانجام، همه رایزنی‌ها و گمانه‌زنی‌ها درباره کابینه دوازدهم به پایان رسید و « علی زرافشان » برای تصدی پست وزارت آموزش‌و‌پرورش از سوی رئیس‌جمهور معرفی شد. علی زرافشان 62 ساله، محافظه‌کار و معاون فعلی آموزش متوسطه وزارت آموزش‌و‌پرورش است.
در دولت اول روحانی، مسائلی چون لغو تحریم‌ها و ایجاد ثبات اقتصادی باعث شد که آموزش‌وپرورش علی‌رغم تمامی کمبودها و مشکلات جزو اولویت‌های دولت یازدهم قرار نگیرد. اردیبهشت‌ماه امسال و در ایام تبلیغات کاندیداهای ریاست‌جمهوری، روحانی به فرهنگیان و مردم قول د‌اد‌ تا آموزش‌و‌پرورش اولویت اصلی د‌ولت د‌وازد‌هم باشد. مارتن نفس‌گیر انتخابات ریاست‌جمهوری با رای قاطع اکثریت مردم به تداوم مسیر عقلانیت و تدبیر به پایان رسید و روحانی کلیدار پاستور باقی ماند.
در دولت دوازدهم با توجه به عبور کشور از شرایط بحرانی تحریم‌ها و ایجاد ثبات نسبی اقتصادی، قطعاً نوبت اولویت به آموزش‌و‌پرورش رسیده است. اولین گام برای تحقق شعارهای انتخاباتی روحانی می‌تواند انتخاب وزیری مقتدر، توانمند، تأثیرگذار و آشنا با مسائل و مشکلات آموزش‌وپرورش باشد. انتخاب درست و هدف‌محور می‌تواند امید به تحقق وعده‌ها و برنامه‌هایی باشد که دولت دوازدهم خود را ملزم به پاسخگویی آن می‌داند.
بی‌گمان معرفی علی زرافشان که جزء حلقه بسته‌ی مدیران آموزش‌و‌پرورش تلقی می‌شود بعنوان وزیر آموزش‌و‌پرورش در شرایطی که در دوران فعالیت 4 ساله دولت یازدهم، فرهنگیان گلایه‌های زیادی از نحوه مدیریت وزیر معزول آموزش‌و‌پرورش و شورای معاونان‌اش داشتند و سیل انتقادات فرهنگیان و بازتاب آن هر روز از طریق رسانه‌های مختلف در افکار عمومی به گوش رسیده و به چشم دیده می‌شود باعث فرصت‌سوزی و تکرار اشتباهات قبلی خواهد شد. چراکه با توجه به پیشینه‌کاری و سابقه بسیار طولانی علی زرافشان در پست‌های مدیریتی وزارت آموزش‌و‌پرورش، اگر قرار بود اتفاقی درخشان و دگرگونی چشمگیر در این عرصه رخ دهد تا به حال رخ داده بود.
نگاهی گذرا به سابقه علی زرافشان وزیر پیشنهادی وزارت آموزش‌و‌پرورش و رزومه‌کاری ایشان، این پیام را بدنه آموزش‌و‌پرورش القا می‌کند که قرار نیست اتفاق خاصی در این وزارتخانه بیفتد و فرهنگیان نباید انتظار تغییر‌ و تحولی چشمگیر در آموزش‌و‌پرورش داشته باشند. با اینکه علی زرافشان قریب ۲۰ سال در سطوح میانی و عالی وزارت آموزش‌و‌پرورش فعالیت داشته است، در رزومه کاری ایشان نکته درخشان و برجسته‌ای دیده نمی‌شود. قطعاً با توجه به مدل مدیریتی زرافشان در معاونت متوسطه وزارت آموزش‌و‌پرورش و پیشینه‌کاری او که فاقد ویژگی‌های تحول خواهانه و رو به جلو بوده است، می‌توان پیش‌بینی کرد که او به عنوان وزیر دولت دوازدهم حرف تازه‌ای برای گفتن ندارد.
به‌باور اکثر صاحب‌نظران و کارشناسان با توجه به شرایطی که در آموزش‌و‌پرورش اکنون حاکم است انتخاب علی زرافشان مناسب نیست و مهم‌تر اینکه به‌نظر می‌رسد دغدغه‌های فرهنگیان چندان برای دولت مهم نیست. به نظر می‌رسد چنین انتخابی برای وزارت آموزش‌و‌پرورش در راستای تحقق وعده‌ها و شعارهای انتخاباتی‌ دولت دوازدهم نبوده و برای کسب رضایت طیف‌های مختلف سیاسی مصالح اکثریت فرهنگیان فدای منافع حزبی‌و‌جناحی شده است که این اتفاق می تواند در دراز مدت باعث نا‌امیدی از اصلاح امور و موجب مستولی شدن روزمرگی بر معلمان و به تبع آن بر نظام آموزشی شده و فرصت پیشرفت، خلاقیت و امکان رشد را از نسل جوان و آینده‌سازان این مرز‌ و ‌بوم خواهد گرفت.
آموزش‌و‌پرورش از دیر باز با مشکلات مفرطی درگیر بوده است، که بخشی از آن به ناتوانی و انفعال وزرای آموزش‌و‌پرورش و قسمت مهم‌تر آن به عدم توجه و اهتمام جدی دولت‌ها به حل مشکلات ساختاری نهاد حساس آموزش‌و‌پرورش بر می‌گردد. به‌زعم نگارنده بخش اعظمی از مشکلات کنونی که دولت‌های مختلف وارث آن بوده‌اند، به‌نگاه سطحی و مقطعی به مشکلات این حوزه بر می‌گردد و تغییر فرد تاثیری در این وزارتخانه نداشته و نخواهد داشت و باید سیاست‌ها تغییر کنند.
متاسفانه برخلاف تمامی اظهار نظر‌ها و ادعاها، به نظر می‌رسد روحانی و مردان تصمیم‌سازش عزم جدی برای تحول در وزارت آموزش‌وپرورش را ندارند، که اگر اراده‌ای جدی وجود داشته باشد مسایل آموزش‌وپرورش هم می‌تواند در مسیر رفع مشکلات قرار گیرد. معرفی زرافشان با انتظارات، توقعات و امیدهای فرهنگیان فاصله بسیار دارد و می‌توان گفت با معرفی زرافشان بعنوان وزیر آموزش و پرورش حداقل انتظارات و مطالبات معلمان نیز در نظر گرفته نشده است.
و کلام آخر :
فارغ از همه اظهار نظر‌ها در خصوص وزیر آینده آموزش‌و‌پرورش، سوالی که مطرح می‌شود اینست « آیا آمدن وزیر جدید درحالی که نگاه سیاست‌گذاران کلان و خصوصاً دولت‌مردان به مقوله آموزش‌و‌پرورش تغییری نکرده است باعث اتفاق خاصی در وزارتخانه‌ عریض‌و‌طویل آموزش‌و‌پرورش می‌شود و وزیر جدید قادر است بر مشکلات لاینحل وزارت آموزش‌و‌پرورش فایق آید؟»
بدون‌تردید فرهنگیان به‌عنوان یکی از مهم‌ترین سازندگان حماسه 29 اردیبهشت، با دقت عملکرد و انتخاب‌ روحانی را رصد می‌کنند و انتظار دارند که وزیر آموزش‌و‌پرورش کابینه دوم بر اساس خواست و نظر اکثریت فرهنگیان و در راستای حرکت روبه جلو، رفع نواقص پیشین و تقویت نقاط مثبت باشد. از این رو از رئیس‌جمهور و مشاورانش انتظار می‌رود « فرصت انتخاب‌ معقول و کارآمد » را از دست ندهند و تا فرصت باقیست برای ایجاد تحولی لازم و ضروری با تغییر رویکرد نه در « شعار » بلکه در « عمل » در جهت تحقق وعده‌های انتخاباتی دولت دوازدهم بکوشند.