انتخاب‌های تکراری، جلوه گاه ایستایی در آموزش و پرورش
عبدالجلیل کریم پور
 
در هر دوره که دولت جدید پا به عرصه وجود می‌گذارد، معلمان،  منتظر و امیدوار می‌شوند که این بار توسط رئیس دولت، گزینه‌ای قابل دفاع برای احقاق حقوق آن‌ها معرفی می‌شود که هم توجهی خاص و قابل ملاحظه به مسائل آموزشی دارد و هم می‌تواند مشکلات اقتصادی این نهاد را به حداقل برساند، اما هر بار کمتر متاسفانه به هدف مورد
 نظر می‌رسند‌!
آموزش و پرورش، نهادی درجه چندم به حساب می‌آید که کمتر دغدغه خاص‌گرایی در آن وجود دارد، بنابراین هر زمان پس از این که گزینه مورد نظر رای اعتماد می‌گیرد، پس از چندی دوباره همان رویه قدیم بر وضعیت این نهاد حاکم می‌شود. این یعنی آموزش هنوز در اولویت بالایی قرار ندارد و هر کسی که می‌آید، چندی می‌ماند و دوباره با دنیابی حرف و حدیث و انتقاد، جایگاه را برای دیگری خالی می‌کند. دولت‌ها زمانی که تصمیم به انتخاب گزینه برای نهاد آموزشی دارند، آن قدر درگیر همان مجموعه کوچک می‌شوند که فراموش می‌کنند، خارج از آن هم می‌شود به گزینه‌های بهتر رسید.  با این اوصاف انگار دیگر امیدی به بهبودی این وضعیت نیست و این انتخاب‌ها به هیچ عنوان سازگاری با شعارهای ایام
 انتخابات ندارد.
این که وزیر به تنهایی نمی‌تواند کاری از پیش ببرد اگرچه سخنی منطقی به حساب می‌آید اما باید پذیرفت که نگاه نو و جسورانه در یک نهاد می‌تواند منجر به تغییرات قابل ملاحظه‌ای گردد. البته این اتفاق نیز زمانی اثربخش خواهد بود که در هر کدام از آن تغییرات اندیشه‌ای نو نهفته باشد‌. این عامل باعث می‌شود تا دیگر درگیر تکراری خاص با ایستایی مرتبط با آن نباشیم.
با تامل در انتخاب‌های تکراری، این سوال در ذهن متبادر می‌شود که چرا نهادهای آموزشی در اولویت توجه دولت‌ها نیستند؟ چرا دغدغه‌های این مجموعه ی بزرگ، فرادستان را به خود نمی‌آورد که نگاهی نو به آن داشته باشند ؟
از دید نگارنده، انتخاب‌های تکراری (از منظر روش کار) دیگر زخم بزرگ این نهاد را حتی رفو هم نمی‌تواند بکند چه برسد به آن که در صدد مداوا برآید!
من نمی‌دانم که آیا گزینه موردنظر رئیس جمهور رای اعتماد می‌آورد یا نه؟ اما این را می‌دانم که اتفاق خاصی در آموزش و پرورش نخواهد افتاد و چشم‌ها همچنان خسته از انتظار، به گزینه‌هایی این چنینی نیز دیگر دل نخواهد بست و همین تکرارها به دل زدگی دامن خواهد زد‌.