در انتظار بودجه عادلانه برای آموزش و پرورش"

✍️فرخنده قربانی مقدم
روزنامه مردم سالاری ،صفحه اول،سرمقاله،96/7/11

مهرماه زمان بازگشایی مدارس است و  سیزدهمین روز آن مصادف با روز جهانی معلم. به همین بهانه می‌توان درمورد بودجه آموزش وپرورش که تبدیل به یک دغدغه همیشگی شده، کمی‌تامل کرد.
زمان بودجه ریزی و تقسیم هزینه برای سازمان‌ها و نهاد‌های مختلف دولتی، با ارقام شگفت‌آور برای مراکز فرهنگی مواجه هستیم. از آنجاییکه نظام آموزشی و مشخصا سیستم آموزش وپرورش ، گسترده ترین، پرمخاطب ترین و موثرترین نهاد فرهنگی کشور است، به نظر میرسد بیشتر بودجه ی فرهنگی به سمت این سازمان بزرگ برود، اما درعمل می‌بینیم این بودجه‌های کلان برای نهادهای ریز و درشت فرهنگی مصرف می‌شود که میزان تاثیرگذاریشان یک صدم نظام آموزش وپرورش هم نیست.
در واقع هر نهادی برای خود ، یک واحد فرهنگی تعریف کرده و بر این اساس برای خود یک ردیف بودجه ای تعریف نموده است.
اینکه واحدهای فرهنگی تعدد زیادی داشته باشند یا نه، دراینجا حرف اصلی نیست، بلکه موضوع این است که این بودجه باید مطابق حدود مسئولیت و گستردگی آن مجموعه، تعلق بگیرد.
درحالیکه همیشه به کارکنان آموزش و پرورش برای کوچکترین هزینه‌ها، حتی در حد خرید ماژیک و تخته پاک کن توصیه میشود که صرفه جویی کنند و از اولیا حتی برای خرید برگه‌های آچهار کمک گرفته شود، و در واقع بودجه این نظام به شکل قطره چکانی تعبیه میشود، از آنطرف در نهادهای دیگر ضمن حاتم بخشی‌های مناسبتی، بودجه ای تخصیص می‌یابد که آنچنان دست و بالشان باز است، که نمایشگاه ، همایش و جشنواره‌هایی را ترتیب می‌دهند که شاید به تنهایی در حد سرانه چندین واحد آموزشی یک شهر باشد!
یا نشریات داخلی با مخاطب کم و کم تاثیر ولی بودجه بر را منتشر می‌کنند درحالیکه یک واحد آموزشی برای تامین چندبسته برگه آچهار برای امتحانات و سایر موارد ضروری یا پرداخت هزینه آب و برق آموزشگاه، باید بارها با اداره متبوع رایزنی کند یا دست به دامن خیرین گردد !
کسب بودجه دولتی برای مراکز فرهنگی، که این ارقام نمونه کوچکی از یک برنامه فرهنگی آن بود، به راحتی امکانپذیراست، ولی کسب بودجه عادلانه و شرافتمندانه  برای آموزش و پرورش که بزرگترین و موثرترین نهاد فرهنگی کشور است، همیشه با مشکل و اما واگر روبرو هست و نهایتا در همه این سالها از یک بودجه منصفانه محروم بوده است.
آموزش و پرورشی که با حدود 14میلیون دانش آموز سر و کار دارد ، یعنی مخاطبینش به تنهایی چند برابرمخاطبین تمام این نهادهای فرهنگی است که بودجه‌های کلان دریافت می‌کنند، و به همان نسبت تاثیرگذارترین سازمان فرهنگی و آموزشی کشور می‌باشد اینگونه همچون یک مهمان ناخواسته با وی برخورد شده واولویت آخر برنامه ریزی‌ها و بودجه‌ها است.
این درحالی است که مسوولان همیشه اعلام میکنند ،اولویت اولیه ایشان آموزش و پرورش بوده و دغدغه اصلی آنان نظام آموزشی و پرورش کشور است.
اینجا است که کسی که عضو سیستم آموزش و پرورش است، عینا می‌بیند سرنوشت تعلیم و تربیت و در واقع سرنوشت کودکان و نوجوانان این مرز و بوم برای برخی مسوولان اهمیتی ندارد و با یک خروار تعارف خشک و خالی که زیر بغل معلمان این سیستم آموزشی می‌گذارند نمی‌داند قسم حضرت عباس را باور کند یا دم خروس را.
منبع: مردم سالاری