ضرورت تاسیس دپارتمان روش تدریس در وزارت آموزش و پرورش
 
سید محمد حسن حسینی (دکترای روش تدریس از دانشگاه میسور هندوستان)

امروزه هیچ کس نمی تواند این حقیقت تلخ را کتمان کند که ریشه تمام مشکلات و معضلات جامعه ما در آموزش و پرورش ما می باشد. همانطور که در سیزدهمین کتابم که در آن به معرفی روش تدریس منحصر بفرد خودم پرداخته ام
http://ktbr.ir/b26640  یاد آوری نموده ام، آموش و پروش ناکارآمد ما نیاز به بازنگری و تغییرات بنیادین در
1.    اهداف آموزشی
2.    منابع انسانی
3.    مواد آموزشی
4.    روشهای تدریس و
5.    روشهای ارزشیابی  
دارد. بر مبنای چنین عقبه فکری ای هست که اینجانب در فصل سیزدهم کتاب فوق (یادگیری تیمی رقابتی) پیشنهاد ایجاد دپارتمان روش تدریس را در مراکز استانها و در صورت نبود بودجه و نیرو تنها در وزارتخانه داده ام. برای آشنایی بیشتر با این مرکز که شامل
1.    مرکز کنترل     2.  بخش آموزش    3.  بخش ارزشیابی   و  4.  بخش لجستیک
می باشد و با ایجاد یک وب سایت تخصصی به ارایه خدمات خود از قبیل برگزاری کارگاه و دوره های ضمن خدمت خواهد پرداخت کتاب را دانلود و مطالعه بفرمایید.
 اهمیت این پیشنهاد وقتی مشخص می شود که به یاد بیاوریم که بیش از یک میلیون معلم در مدارس مشغول به تدریس به بیش از 12 میلیون دانش آموز هستند. نکته وحشتناک اینجاست که بیش از 90% این معلمان از روشهای سنتی و جزوه گفتن و ... در کلاسهای خشک و یکسویه خود که بصورت دیکتاتور مابانه اداره می شوند استفاده می کنند.
همان‌طور که پائولو فره  هم تأکید می‌کند:
1.    آن‌ها درس می‌دهند و شاگردان (شهروندان) درس داده می‌شوند.
2.    آن‌ها همه‌چیز را می‌دانند و شهروندان هیچ‌چیز  را  نمی‌دانند.
3.    آن‌ها فکر می‌کنند و شهروندان افکار آن‌ها را تعلیم می‌بینند.
4.    آن‌ها سخنرانی می‌کنند و شهروندان با تواضع گوش می‌دهند.
5.    آن‌ها نظم می‌دهند و قانون می‌گذارند و شهروندان منظم و قانون پذیر می‌شوند.
6.    آن‌ها انتخاب می‌کنند و منتخب خود را به شهروندان تحمیل می‌کنند و شهروندان بدون چون‌وچرا می‌پذیرند.
7.    آن‌ها عمل می‌کنند و دستور می‌دهند و شهروندان توهم یادگیری و زندگی کردن را دارند.
8.    آن‌ها محتوا و قانون و خط‌مشی و فرهنگ انتخاب می‌کنند و شهروندان خود را با آن‌ها وفق می‌دهند.
9.    آن‌ها اطلاعات و فرهنگ مبهم خود را تحت لوای قدرت خود ارائه می‌دهند و شهروندان می‌پذیرند.

اما این گروه از معلمان و اساتید باید توجه داشته باشند که به‌طور مداوم و پیوسته غالب کردن افکار و ایده‌ها و دستوراتشان از طریق سخنرانی‌های یک‌طرفه در روش تدریس دیکتاتور ماآبانه اشان پتانسیل‌ها، علاقه‌مندی‌ها، استعدادها و خلاقیت  شهروندان را در نطفه خفه کرده و درنتیجه مانع رشد و پیشرفت آن‌ها خواهد شد. این مدرسان باید توجه داشته باشند که همان‌گونه که آن‌ها دارند شیوه‌های معلمان و روسای خودشان را بازتاب می‌دهند،  شاگردان آن‌ها نیز همین نگرش‌ها و منش‌ها و رفتارها را الگو قرار خواهند داد و دنبال خواهند کرد. و خطر در اینجاست که از میان این شهروندان سناتورها و وزرا و رئیس‌جمهورها و رهبران فردا  سر بر خواهند آورد! بنابراین لازم و ضروری است که مسیولان درصدد اصلاح بنیادین در روشهای تدریس کنونی باشند. پذیرش پیشنهاد من برای جلوگیری از خلق  رهبران و شهروندانی که مانع پیشرفت و توسعه و آزادی و تمدن و صلح جهانی هم می‌باشند نیز ضروری است.

 با بخدمت گرفتن افراد متخصص در دپارتمان پیشنهادی در وزارتخانه آموزش و پرورش می توان با همکاری سر گروه های استان ها به اصلاح و بهینه سازی روش های تدریس معلمان در سراسر ایران پرداخت. البته لازمه موفقیت چنین انقلابی در آموزش و پرورش پرهیز از باند بازی و جناح بازی و به خدمت گرفتن افراد غیر متخصص است.
به مسیولان دلسوز یاد آوری می کنم که کتاب فوق اینجانب را دانلود و مطالعه نمایند تا متوجه شوند که این‌جانب سعی دارم از طریق روش تدریس خودم که در این کتاب معرفی شده است، و مورد اقبال مجامع بین‌المللی نیز واقع گردیده است، به آگاه و بیدارسازی نسل فردا و نهادینه کردن اصول دموکراسی (اسلامی) در آن‌ها جهت ساختن فردایی آزاد و آباد بپردازم. کسانی که با این روش تدریس (در مدارس، مؤسسات و دانشگاه‌ها) آموزش می‌بینند علاوه بر این‌که به «کاربرد دانش در محیط‌های واقعی» مسلط می‌شوند، مهارت‌های اجتماعی، سبک‌های تفکر، نگرش و منش و شخصیت خود را ارتقاء داده و «متفکر»، «استدلال گرا»، «علت و معلول یاب»، «منتقد»، «خلاق»، «مشارکت‌جو» و هم‌زمان «اهل رقابت» و «آگاه به مسائل اجتماعی و سیاسی»  و «مطالبه گر»  بار می‌آیند و قادر خواهند بود نقش بسیار مؤثرتری در هموار کردن راه بسوی ایرانی آباد و آزاد و سرشار از صلح و صفا و صمیمیت و راستی و توسعه و تمدن داشته باشند.
یاد آوری اینکه تا کنون ده ها کتاب و پایان نامه و مقاله به زبان های انگلیسی و فارسی درباره روش تدریس من که با نام های "یادگیری تیمی رقابتی" و یا  "Competitive Team-Based Learning"  شناخته می شود نوشته شده است.