معرفی ایشان براساس نظر اکثریت اعضاست و این را یک فرصت برای اصولگرایان می‎دانیم.

پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- سعید صدرائیان- پنجره، مرتضی طلایی نه تنها در سطح تهران بلکه در کل کشور چهره شناختهشده‎ای است. فرماندهی انتظامی اصفهان، مازندران و تهران بزرگ او را تبدیل به یک چهره کارآمد و مردمی کرد تا در انتخابات شورای شهر سوم و چهارم به‎عنوان نماینده اصولگرایان با رای بالایی از حوزه انتخابیه تهران به این شورا راه پیدا کند. ریاست کمیسیون فرهنگی و اجتماعی شورای شهر و نایب رئیسی این شورا، مسئولیت‎‎های محلی است که وی بر عهده دارد. هرچند با انصراف فرمایشی حکیمیپور، آرای وی شمارش رسمی نشد، ولی 25 رایی که به‎نفع وی به گلدان‎ها ریخته شد نشان از پایگاه وی در بین صندلی‎‎های خیابان بهشت دارد. آنچه می‎خوانید ماحصل گفت‎وگوی ما با این عضو شورای شهر تهران درباره یک سال گذشته و سه سال پیش روی شورای شهر تهران است. گفت‎وگویی که بخش‎‎های منتشر نشده آن می‎توانست تاثیرات جدی بر فضا‎های سیاسی کشور بگذارد.

* لطفا در ابتدا دوره یکساله شورای چهارم شهر تهران را با سه دوره قبل مقایسه کنید و بفرمایید با توجه به اختلاف سلایقی که در این شورا وجود دارد و هیچ اکثریت مطلقی در آن نیست چه فرصتها و تهدیدهایی  به وجود آمده است؟
نسبت به دوره چهارم شورای شهر تهران باید نگاه متفاوتی داشت. در این شورا و البته برخی دیگر از کلانشهرها، اکثریت اعضا در اختیار جناح خاصی نیست. در واقع ترکیبی از سلیقه‎‎های مختلف در این شورا حضور دارند. نکته بعد در خصوص کمیت اعضای شورای چهارم به نسبت سه دوره قبل از آن است. تعداد اعضا به بیش از دو برابر افزایش یافته است. البته این موضوع بسیار خوب بود و حتی می‎تواند با افزایش بیشتر به نقطه‎ای رسید که شورا‎های شهر در نقش پارلمان شهری ایفای نقش کنند. نکته دیگر ظرف محدودی است که در اختیار ماست. به این معنی که ما در نام، شورای شهر هستیم. اما در عمل شورای شهرداری به‎شمار می‎رویم. در واقع وزن شورا‎ها بسیار بیشتر از آن چیزی است که اکنون از آن استفاده می‎کنیم. بحث بعدی افزایش حساسیت نسبت به شورا‎ها به نسبت سه دوره قبل است. به این معنی که شورا‎ها دیده می‎شوند و دیده شدن هم حساسیت به‎دنبال خود دارد. در واقع سه عامل ترکیب اعضا، تعداد اعضا و اهمیت یافتن شورا در نزد افکار عمومی و مسئولین این دوره را با دوره‎‎های قبل متفاوت می‎کند. با پذیرش این سه تفاوت باید نگاه متفاوتی به شورا داشته باشیم. نمی‎توان با همان نگاه سه دوره قبل به این دوره هم نگاه کرد. در کنار این سه عامل که عرض کردم، حداقل دو عامل مهم بیرونی را در نظر بگیریم؛ یکی دولت و هم‎زمانی با انتخابات ریاست‎جمهوری و تاثیرات و نتیجه برآمده از آن در شوراها و دومی مجلس. باید دقت داشت که در این دورههایی که شورا‎ها وجود داشت، دو رئیس‎جمهور قبلی چه شرایطی داشتند. اول آقای خاتمی که در واقع شکل‎دهنده شورا‎ها بودند و دوم آقای احمدی‎نژاد که بهنوعی برآمده از شورا‎ها بودند. هرچند که رفتار خوبی با شورا‎ها نداشتند و از این منظر گلایه‎‎های جدی از ایشان وجود دارد. اما رئیس‎جمهور جدید که هم‎زمان با شورا‎ها بر سر کار آمده، هم می‎تواند تهدید باشد و هم فرصت. به‎عبارت دیگر تاثیرات بیرونی را هم باید بر تحولات شورا در نظر گرفت. به‎عنوان نمونه برخلاف دوران ریاست‎جمهوری آقای احمدی‎نژاد که امکان دیدار با ایشان نبود، آقای روحانی در همین یک سال با شورا دیدار داشتند و وزرا و معاونین به صحن می‎آیند که این خیلی خوب است، اما از نظر کمک کردن آب پاکی را روی دست ما ریختند و گفتند که انتظار کمکی از سوی دولت نداشته باشید. یک تفاوت مهم دیگر این دوره این است که شورای چهارم پرسشگر شده است. ما اصل پرسشگری را خوب می‎دانیم. البته در شیوه‎‎های آن اختلاف‎ نظر وجود دارد.

* ولی برخلاف گذشته چوب هم لای چرخ شورا و شهرداری نمی‎گذارند.
بله، البته باید تغییر رویکرد دولت‎ها را در همه زمینه‎ها بررسی کرد؛ یعنی تغییر رفتار در جامعه، نخبگان سیاسی، اداره کشور
و... .  ما شاهد یک تغییر گفتمانی هستیم که این تغییر شامل حال شورا هم می‎شود. ما شورای شهر را سیاسی نمی‎بینیم بلکه محل کار، تلاش و خدمت به مردم می‎دانیم. انتظار ما از دولت واضح و مشخص است. قانون برنامه سوم، چهارم و پنجم، میگوید که در جهت مدیریت یکپارچه شهری حرکت کنید. دولت باید به مصوبات مجلس در خصوص حمل و نقل احترام بگذارد و به تعهداتش عمل کند. چیزی نزدیک به 7000 میلیارد تومان بدهی دولت به شهرداری است. این‎ها را پرداخت کند. اگر دولتی به این‎ها عمل کرد دولت همراهی است. نفس رفتوآمد دولت و شورا مهم نیست. خروجی این رفتوآمد برای مردم چیست؟ اگر به نسبت احترام و حرف و این‎ها باشد، این دولت رفتار بهتری دارد. حداقل بهمحض درخواست دیدار از سوی شورا با آن موافقت شد. به‎طور خلاصه آن سه عامل داخلی و این دو عامل بیرونی هرکدام می‎توانند لرزه‎ای بر اندام شورا بیندازند.

* درباره ترکیب شورا چطور؟
ترکیب شورای چهارم تهدید‎ها و فرصتهایی را پیش روی ما قرار داد. فرصت‎ها عبارت بودند از حضور یک مجموعه از نیرو‎های مدیریتیِ کار ملی انجام داده، آشنا به مسائل اجرایی کشور، دارای سابقه نمایندگی مجلس، وزارت و... که باعث شده بود تا نگاه نسبت به این شورا متفاوت باشد. در کنار این فرصتها تهدیدهایی هم وجود داشت که البته بسیار تلاش می‎کنیم آن‎ها را علنی بیان نکنیم. البته این تهدید‎ها که عموما از بیرون از شوراست، باعث شده تا همواره شورا را با شورای اول مقایسه کنند و در تلاش برای فروپاشی انسجام آن باشند.

* چه نمره‎ای به عملکرد شورا و هیئت رئیسه آن می‎دهید؟
ارزیابی من از عملکرد شورا خوب است. متوسط و منفی نمی‎بینم. اما با خیلی خوب، عالی و بسیار عالی هم تفاوت دارد. یکی از الزامات خوب بودن شورا احترام به رای اکثریت است. به‎عنوان نمونه ما به رای آوردن آقای مسجدجامعی احترام می‎گذاریم، به همین نسبت هم توقع داریم که دیگران هم به آرایی که در قسمت‎‎های دیگر داده شده است احترام بگذارند.

* برخی جریانات تلاش دارند تا انتخابات هیئترئیسه در سال اول دوره چهارم و انتخاب شهردار را نوعی معامله صورتگرفته عنوان کنند. در این‎باره چه نظری دارید؟
من شخصا فکر نمی‎کنم انتخابات هیئترئیسه و شهردار تهران در فضای بده بستان صورت گرفته باشد. این را باور ندارم و برای آن هم استدلال دارم. شاید دو طرف بهنوعی غافلگیر شدند. اعضا نصف به نصف بود و دو سه نفر از دوستان می‎توانستند تاثیرگذار باشند. از آنجایی که دو طرف با این دو سه نفر کار کرده بودند و مذاکره کرده بودند و این افراد هم عمدتا بدون سابقه بودند، هر دو گروه غافلگیر شدند. با ورود مهندس چمران به‎عنوان شیخ و بزرگ‎تر نیرو‎های اصولگرای شورای شهر و به‎واسطه نوع گفتمان و ارتباطات ایشان، گروه اصولگرایان فکر می‎کردند که گروه دیگری از دوستان اصلاحطلب هم به ایشان رای می‎دهند. البته ارتباط ایشان با اصلاح‎طلبان ارتباط بدی نبود. در شورای سوم به ایشان احترام می‎گذاشتند. تلقی ما این بود که عده‎ای از آن دوستان به ایشان رای دهند. در انتخاب نایب رئیس هم دو نفر ثبتنام کردند. که پس از جمع‎آوری و مشخص شدن آرا، آقای حکیمی پور اعلام انصراف کردند. به‎نظر می‎رسید که با توجه به روشن شدن تعداد آرا و با این اعلام انصراف آقای حکیمیپور، شمع ریخته نذر امامزاده شود و گفته شد حالا که رئیس از ما شده است، نایب رئیس از شما باشد.

* تعداد رای شما چند تا بود؟
ببینید ما در شورا 31 نفر هستیم. وقتی دور هم می‎نشینیم معلوم است چه خبر است. من 25 رای داشتم. لذا این انتخابات هیئت رئیسه هیچ نشانی از بده بستان ندارد. البته مذاکراتی شده بود ولی از هر دو گروه، افرادی این موضوع را نمی‎پذیرفتند. دنبال شایستهسالاری بودند و عمل به تکلیف شرعی در رای دادن. در انتخاب شهردار هم دو پیش‎بینی می‎شد؛ اول اینکه در یک روند فرسایشی برای انتخاب شهردار قرار بگیریم. عده‎ای معتقد بودند که با توجه به رای انتخاب رئیس، شهردار هم از همان جریان انتخاب می‎شود. عده‎ای این صحنه را مدیریت کردند و با مدیریت خوبشان باعث شدند تا این فرسایشی شدن اتفاق نیفتد و در همان روز و در یک مرحله شهردار انتخاب شود. با این اتفاقات مشاهده می‎کنید که واقعا بده بستانی اتفاق نیفتاده است.

* آقای مسجدجامعی در این دوره نسبت به دوره قبل چه تفاوتهایی دارند؟
رئیس شورا شدن در شورای چهارم خیلی سخت است. هر فردی رئیس شورا شود باید آمادگی داشته باشد که از هر دو طرف مورد انتقاد قرار گیرد. اداره کردن این شورا با این ترکیب و ظرفیت کار سختی است. آقای مسجدجامعی تلاش را کردند طوری خودشان را معرفی کنند که فارغ از نگاه سیاسی شورا را اداره می‎کنند. در موارد زیادی هم این‎گونه است. شناخت رفتار آقای مسجدجامعی بسیار سخت و پیچیده است. اگر چه بسیار ساده و بی‎آلایش رفتار می‎کنند، اما به‎نظر من تجربه زیادی را که در مسئولیت‎‎های گذشته داشتند اینجا و برای اداره شورا به‎کار می‎بندند. ایشان دارای نقاط ضعف و قوتی بودند. از جمله نقاط قوت اینکه ایشان توانستند وزرا و معاونین را به شورا بیاورند. ارتباط با مجلس و دولت را برقرار بکنند. بعضی روز‎ها دیده شده که ایشان مجبور شدند در مقابل دوستانشان و موضع‎گیریهایشان بایستند. البته انتظاری که از آقای مسجدجامعی میرفت، بیش از این‎ها بود. ایشان می‎توانستند در بسیاری از مواقع با شیوه‎‎های دیگری رفتار کنند. به‎عنوان مثال ایشان در یک سال گذشته 21 جلسه هیئت رئیسه شورا را برقرار کردند. این در گذشته نبود، اما خروجی‎‎های این جلسه و این احساس که سایر اعضای هیئت جلسه داشته باشند که در اداره شورا سهیم و دخیل هستند و نقشآفرین هستند، محقق نشد. همین الان که با شما صحبت می‎کنم بنده به‎عنوان نایب رئیس از هیچگونه مسئولیت مشخصی در قالب هیئت رئیسه شورای چهارم برخوردار نیستم. درحالی‎که هیئت رئیسه سه وظیفه مشخص دارد، داخل شورا، ارتباط با شهرداری و ارتباط بیرونی، که می‎توان این سه حوزه را با مدیریت خوب تقسیم کرد.

* تهرانگردی را یک نمایش تبلیغاتی می‎دانید یا یک حرکت کاری؟
من مخالف با تهرانگردی نیستم اما معتقدم که هر کاری باید هدف و نتیجه داشته باشد. خوب است. اگر برای آشنا شدن با تهران باشد، امر بسیار پسندیده‎ای است، اما باید خروجیش را ببینیم. مثلا باید این گزارش‎ها در صحن مطرح شود. تبدیل به مسئله شود. به‎دنبال حل آن باشیم. طرح بیاوریم. وقتی این بخش دوم اتفاق نیفتد هر فردی که این رفتار را ببیند، به‎نظرش می‎رسد که بیشتر یک رفتار سیاسی است تا یک رفتار کاری. من به‎دنبال قضاوت نیستم. می‎گویم بهتر بود که این تهرانگردی خروجی مشخص و کارآمدی داشت.

* عده‎ای در تلاش هستند تا انتخابات هیئت رئیسه مجلس را به‎جای سالیانه دوره‎ای برگزار کنند، نظر شما چیست؟
به اعتقاد من هر سال برگزار شدنش بهتر است. به‎دلیل آنکه ریسک‎پذیری در واگذاری مسئولیت‎ها کاهش می‎یابد و اگر کسی مسئولیتی پذیرفت و از عهده آن برنیامد، در یک فرآیند قانونی و مدنی می‎توان او را برکنار کرد.

* انتخابات سه شنبه را چگونه می‎بینید؟
نسبت به سال اول شرایط سخت‎تر و پیچیده‎تر شده است. برخی از این افراد سوابق مدیریتی و مجلس دارند. این‎طور نبود که همه نسبت به شورا ناآشنا باشند. دوستان تعیین‎کننده وضعیت رفتارشان قابل پیش‎بینی نیست. از مجموعه جریان اصولگرایی، جناب آقای چمران به‎عنوان نامزد رئیس شورا مطرح است و اصولگرایان با یک گزینه در انتخابات شرکت می‎کنند. معرفی ایشان براساس نظر اکثریت اعضاست و این را یک فرصت برای اصولگرایان می‎دانیم.