فانی در معرفی بخشی از اقدامات وزارت خانه متبوعش گفته: ما برای اولین بار حدود ۴۰ هزار دانش آموز را با هزینه وزارتخانه به مدارس غیر دولتی خصوصی فرستادیم و با استفاده از ظرفیت خالی این بخش برای هر دانش آموز یک سوم حالت عادی هزینه کردیم.

فانی در ادامه گفت: این دانش آموزان ریالی برای ثبت نام و تحصیل در این مدارس پرداخت نکرده‌اند و تمام شهریه‌های آن‌ها را وزارتخانه پرداخت کرده است. وی که سعی داشت از توضیح بیشتر در این زمینه طفره برود با اصرار مجری که چگونگی گزینش دانش آموزان را برای فرستادن به این مدارس مورد سؤال قرار داده بود، گفت: اصلیترین معیار انتخاب دانش آموزان برای فرستادن به مدارس غیر دولتی، نزدیکی محل سکونت آن‌ها به این مدارس است! وزیر آموزش و پرورش پس از بیان این نکته بحث را عوض کرد و به معرفی سایر اقدامات وزارتخانه پرداخت.

دولت بهار در این باره نوشته: برای روشن شدن ابعاد فاجعه آمیز این طرح کافی است تا یک کلاس درسی را در یک مدرسه غیر دولتی تجسم کنیم که در آن یک دانش آموز به امید بهره‌مندی از امکانات آموزشی بالا‌تر میلیون‌ها تومان شهریه می‌پردازد و دانش آموز بغل دستی‌اش بدون پرداخت ریالی و با هزینه آموزش و پرورش بر سر‌‌ همان کلاس حضور پیدا می‌کند. البته این ظرفیت ۴۰ هزار نفری تنها رانت به وجود آمده نیست بلکه رانت اصلی را باید در گزینش آن مدارس غیر دولتی دانست که بنا به تصمیم مسئولان آموزش و پرورش می‌توانند ظرفیت‌های خالی خود را بدون بازاریابی و تبلیغات معمول ازین طریق پر کنند. مسأله اینجاست که این ۴۰ هزار نفر ظرفیت اعلامی در سال اول اجرای این طرح است و طبیعی است که این ظرفیت سال به سال افزایش پیدا می‌کند و به طور حتم پس از چند سال به ایجاد شبکه‌ای از مدارس غیر دولتی تأسیس شده توسط افراد مرتبط با داخل وزارت خانه می‌انجامد که هر ساله با دریافت هزاران دانش آموز میلیارد‌ها تومان بودجه وزارت آموزش و پرورش را می‌بلعند.