نامه هتاک معلم خرمشهری

سلام داداشیا شنیدم بعضی معضی از معلم، پعلما تو کتک زدن ما زیاد گرد و خاک کردن و گفتن که من به معلم بچه م هتک حرمت کردم . اولندش سیلی زدن برا شما هتک حرمته برا ما یه چیز طبیعیه. دویمندنش اگه مثل اون دانش آموز بروجردی ایشون با چاقو می زدم یا مثل اون دانش آموز شهررضایی با تفنگ تهدیش می کردم چی کار می کردید؟

می دونید داشیا من و امثال من، اعصاب معصاب نداریم که بخوایم سر هر موضوعی جدل کنیم. هرکسی زبونی داره و زبون ما هم اینه دیگه دادا. واقعیتش یه سری از این معلم پعلما تو تربیت بچه ها کوتاهی می کنن؛ منم که دانش آموز بودم از این کوتاهیا زیاد می کردن. خواستم پیش پیش کاری کنم که این اتفاق برا بچم نیفته که یهویی یه سیلی از دستم در رفت و شترق خورد تو گوش معلم بچّم. معلم بچه ی خودمه دیگه دوس داشتم بزنمش. البته تقصیر من نبود؛ تقصیر آستینم بود؛ آستینم برا کتم بود ؛ کتم برا بابام بود.هاهاهاهاها.

اما در رابطه با شوما معلمایی که شلوغش کردید : اولندش زیاد شلوغ پلوغش نکنید من اون موقع در حین ماموریت بودم و بابت اون هم حق ماموریت می گیرم بنابراین نمی تونستم از وظیفه ذاتی خودم کوتاهی کنم دویمندنش یه وقت فک نکنید اینجا دولت فرانس که می تونید بر علیه من راهپیمایی کنید و منم استعفا بدم کور خوندید دادا. عشقم کشیده اینجوری باشم؛ خوبه که آدم عشقی باشه داشم. حالا شیر فهم شدید یا آدمام بفرستم تو مدرسه با زبون مخصوص شیر فهمتون کنن.

علی بهشتی نیا